Кукуеш ты, здаецца, нам адвеку,
Крадком лятаючы ў задумлівых лясах,
Вясёлкаваю ранню чалавеку
У цішыні звініць твая краса.
І харашэе дом, і вуліца, і сад,
І ціхія дымы, што цягнуцца пад неба,
І кожны ўпотай невымоўна рад
Жыццю свайму, і хараству, і хлебу...
У чым жа твой сакрэт, лайдачніца, скажы?
Ты ўсіх чаруеш радасцю сустрэчнай,
Каб чалавек у струджанай душы
Пахарашэў, гадаючы пра вечнасць.
Ці ж для таго па гнёздах па чужых
Кідаеш дзетак часта ў небяспечнасць?