Станьма. Цішыня. Як адпачын зямлі.
Ледзь чутны дзятла стук у гушчыні далёкай...
Як толькі можа ўвысь заглянуць вока,
У вырай цягнуць ў небе жураўлі...
Ўсё чуе тут асеннюю пару:
Бяроз на ўскраіне задума расставання,
Ў някошанай траве вужакі шалястанне
I сумнае пад небам: кру-кру-кру.
Ляціце, родныя! І я б хацеў мець вашы
крыллі,
Аб чым у цяжкі час не раз душой згараў.
Мае й цяпер к палёту мары не астылі —
Я ж мушу тут адкрыць нязнаны рай!
І што б часы нам ні судзілі,
Я не пакіну родны край!