* * *
Ілюзіі, ілюзіі...
Як густа вы наслоены!
Травы не бачу ў лузе я,
Хаджу занепакоены.
Сады. Сланечнік з макам.
Кругом асабнякі.
Не сенам — пухам мяккім
Набіты сеннікі.
Мяшчанства атлусцелае
І тук, і сок тут чэрпае.
І думаю дзень цэлы я
Пра гэта племя чэрствае.
Пра іх няпраўды вечныя,
Што праўдай прытвараюцца.
Тут справы чалавечыя
У смех ператвараюцца.
Тут баязліўцы хцівыя
Глядзяць на нас героямі.
Халтуршчыкі пачцівыя
Сігнуць уверх настроены.
Ці не зашмат
Надзьмутага,
Бязлітаснага,
Прагнага?
Уласнасць каламутная
Засмокча многіх багнаю.
Я ім не прапаноўваю
Нішчымныя пайкі...
Каб жыў народ па-новаму,
На смерць ішлі палкі.
Мае гады — не лёгкі пух,
Даўно юнацтва страчана...
А ўсё было: і луг, і друг,
І галасы дзіцячыя.
1971