Прыціхнуў боль,
Адна туга тупая...
Не пазваніць табе,
Не адшукаць...
Як шчырасці тваёй
мне не хапае,
Як не хапае мне цябе, Аркадзь.
Лісток, з галінкі адарваны, шаснуў
Ля сэрца,
Паляцеў —
не здаганю...
Гарыць касцёр твой
Ля шашы Варшаўскай,
І кожны дзень
Бягу я да агню.
Штодня жыву
Між кніг тваіх і песень,
І ціха на зямлі тваёй плывуць
Любімыя табой
Віхра і Бесядзь
І ў акіян жыццё тваё нясуць.
Цяжкім ты пры жыцці быў
ці інакшым,
Каго ты не любіў,
Каго любіў,—
Пачнуць хлусіць
Мемуарысты нашы...
А праўда ўся:
Ты Куляшовым быў.
Ты мудры быў —
І тут мне не пярэчаць —
І ўсё аддаў
праўдзіваму радку...
Ты марыў зноў
праплыць па роднай рэчцы,
Каб сонца з вёслаў
капала ў раку.
Асенні дзень.
Лятуць на поўдзень гусі.
Над Свіслаччу стаю я
пад вярбой,
І скарджуся,
І радасцю дзялюся,
Я, як заўсёды,
раюся з табой.
Пад сонцам
І пад небам перуновым
Цяжэй нам без цябе пісаць і жыць.
І кружыцца планета Куляшова,
І песня пра Алесю ўсё звініць.
1979