* * *
Пазарасталі ўсе траншэі,
У іншай эры мы жывём.
А ніткі дружбы ўсё танчэюць,
Мы часта самі іх ірвём.
У кожнага свае турботы,
І ясны дзень, і хмурны дзень.
У кожнага свае згрызоты,
І быт, і лад, і ход падзей.
Адзін на дачы прымасціўся,
Яго ўсе думкі пра сябе.
Другі прапіўся, апусціўся,
Удачы рэдкія скубе.
І не цікавяцца табою,
І не цікавяць больш яны.
І з раўнадушнаю журбою
Стаяць ля нейчае труны...
Трывожна сэрцу ды і горка:
Гады сяброўства раздзяўблі.
Аб дружбе ж, помніцца, гаворку
У сырых траншэях мы вялі.
1979