Яны сустрэліся на дарозе. Ён у саламяным капелюшы, лапцях, зрэбнай апратцы, з клуначкам за плячамі. Яна сядзела ў брычцы, запрэжанай параю коней, маладая і прыгожая.
Ён пакланіўся незнаёмцы, і тая звярнула на падарожнага ўвагу:
- Хто ты? Куды ідзеш?
- Будзень я. Іду куды вочы глядзяць.
- А, цябе выгналі з сяла? - засмяялася паненка.
Ён здзіўлена паглядзеў на яе:
- Адкуль ты ведаеш?
- Я - Свята! - з гордасцю пахвалілася паненка. - Калі людзі запрашалі, я сказала, што прыйду, як цябе прагоняць.
- Ах, вось чаму ўсе раптам сталі такія няветлівыя! - здагадаўся Будзень. - Нават у дарогу нічога не далі.
- Ідзі-ідзі і не вяртайся! - сказала, як загадала, Свята. - Я надоўга прыехала, а можа, і назаўсёды.
- Але ці можна жыць, калі кожны дзень - Свята? - засумняваўся Будзень.
- Можна! - зарагатала паненка і тузанула за лейцы.
Брычка ўехала ў сяло. Свята голасна заспявала:
Кідайце, людзі, граблі, косы -
Свята едзе ў госці!
Кідайце сярпы, жніцы, -
Будзем пець і весяліцца!
Людзі пабеглі насустрач. Свята злезла з брычкі, агледзелася:
- А чаму няма гармоніка? Дзе дуда?
Паслалі па музыкаў, а самі хуценька пачалі сталы расстаўляць, стравы насіць. Госцю на покуці пасадзілі. З'явіліся музыкі. І развесяліліся людзі, пайшлі ў скокі.
- Як жа мы раней жылі? - здзіўляліся яны. - Усё праца ды праца.
Дзень весяліліся, пяць, месяц, аж бачаць - на сталах і ў каморы пуста. Што піць, есці? Задумаліся людзі.
- Трэба за працу брацца! - сказаў адзін са старэйшых. - Іначай з голаду памром.
- Але ж у нас Свята! - запярэчылі астатнія. - Пры такой госці мы не прывыклі працаваць. Дый Будзень невядома дзе.
- Трэба знайсці яго і папрасіць, каб зноў прыйшоў.
Тым часам Будзень, пахадзіўшы па свеце, дамоў вяртаўся.
Людзі кінуліся да яго:
- Як ты дазнаўся, што нам цяжка?
- Хто доўга гуляе, той багацця не мае! - адказаў Будзень.
Пачула гэта Свята, бегма да брычкі і наўскач пагнала коней.
А людзі і цяпер у будзень працуюць, сіл не шкадуючы, а прыйдзе свята - гуляюць. Толькі надоўга ў госці да сябе свята больш не запрашаюць.