Ведаеце, чаму ў Зайца рассечаная губа? Калі не, тады слухайце.
Было гэта даўно. На дарозе ля Заечай хаткі ляжаў вялізны камень.
Суседка Вавёрка аднойчы прапанавала:
- Давай скінем камень з дарогі!
- Не твая справа! - адказаў ёй Заяц. - Каля майго дома ляжыць - значыць, не чапай.
- Але ж ён перашкаджае звярам хадзіць?
- Трэба пад ногі глядзець, а не варон лічыць.
Першая нагу збіла Ліса. Цяўкнула ад болю, а Заяц насмешліва:
- А ты, Ліска, пад ногі глядзі, калі ходзіш!
Злосна зіркнула на яго Ліса і пакульгала далей. А Заяц наўздагон:
- А яшчэ хваліцца, што самая хітрая!
Спадабаўся Зайцу занятак - сядзець на прызбе і глядзець, хто спатыкнецца аб камень.
Збіў лапу і Мядзведзь. Зароў ад злосці і болю:
- Хто мне камяні пад ногі кідае?!
Схапіў камень, каб скінуць з дарогі, а Заяц яму з прызбы:
- Нядобра, Міхайла Патапавіч, чужое забіраць.
- А хіба гэта твой камень?
- Мой.
- Прабач, не ведаў, - і паклаў камень на месца.
«Хто ж вінаваты, - думаў Заяц, - што вы як сляпыя?.. Я ж ні разу не спатыкнуўся».
Здарылася і яму спяшацца дамоў, калі зверху пачулася: «Кар-р!»
Узняў Заяц галаву, каб паглядзець, дзе Варона, спатыкнуўся аб камень і рассек губу.
Вавёрка выглянула з дупла, пацвеліла:
- Пад ногі трэба, сусед, глядзець, а не варон лічыць!
Даўно прыбралі звяры той камень з дарогі, а Заяц і дагэтуль бегае з рассечанай губою.