У кожнага звера ёсць свае клопаты: Мядзведзь - гаспадар лесу, Ліс - яго дарадчык, Дзяцел - тэлеграфіст, а шпарканогі Заяц пошту разносіць.
Аднаго разу вяртаўся з апусцелаю торбачкай Заяц дадому, а з дрэва Дзяцел пырх да яго з просьбаю:
- Зрабі ласку, Заяц, занясі яшчэ тэлеграму.
Муляецца Заяц, з нагі на нагу пераступае і маўчыць.
Бачыць Дзяцел, што паштальёну не хочацца ісці, і яшчэ больш пачаў упрошваць:
- Занясі. Тэлеграма твайму суседу.
- Калі суседу, то давай. А што ў той тэлеграме? - пацікавіўся Заяц.
- Пачытай, у ёй няма сакрэтаў, - сказаў Дзяцел і паляцеў на свой тэлеграф.
Заяц прачытаў:
- «Разумнаму, дужаму, ветліваму зверу. Ці падрыхтаваўся ты да зімы? Старая Вавёрка».
Пастаяў Заяц, пачухаў лапкай патыліцу. Каму ж несці? У яго тры суседы, і ўсе, здаецца, добрыя.
«Занясу Лісу. Ён, кажуць, самы кемлівы, разбярэцца».
Дабег Заяц да Лісавай нары, пастукаўся.
Выйшаў Ліс, важна пацягнуўся:
- Што табе?
- Тут некаму тэлеграма...
Прачытаў Ліс тэлеграму і кажа:
- Гэта мне. Ведае старая Вавёрка, што я самы разумны ў лесе.
Зайцу не спадабалася, што Ліс гэтак сам сябе хваліць.
- Не, - адказаў ён, - калі ты самы разумны, дык і без тэлеграмы ведаеш, што зіма надыходзіць.
Не паспеў Ліс слова сказаць, а Зайца ўжо і не відаць. Ад злосці Ліс толькі цяўкнуў наўздагон.
Дабег Заяц да новага мядзведжага берлагу, пастукаўся. Выйшаў касалапы Міша, глянуў грозна на Зайца, і той без слоў зразумеў: «Чаго трэба?»
- Шаноўны Мядзведзь, тут некаму... тэлеграму... прыслала Вавёрка.
Узяў Мядзведзь, прачытаў і заганарыўся:
- Гэта мне. Я самы дужы ў лесе!
- Не, - расхрабрыўся Заяц. - Калі ты самы дужы, дык ты ў любую хвіліну збудуеш бярлог. А гэтая тэлеграма - некаму другому...
- Як!.. - кінуўся быў на яго Мядзведзь, але Зайца ўжо і след прастыў.
Дабег ён да Вожыкавай хаткі, насілу аддыхаўся: усё здавалася, што Мядзведзь гоніцца за ім. Супакоіўся крыху, пастукаў у дзверы.
Выкаціўся Вожык, убачыў Зайца і запрасіў у хату:
- Заходзь, заходзь, сусед. У лесе зараз не цёпла. А ў нас самавар кіпіць.
Зайшоў Заяц у хату, выпіў шклянку гарачага чаю, а Вожык і пытае:
- Ну, з чым да нас, сусед, завітаў?
- Тут некаму тэлеграма ад старой Вавёркі.
Прачытаў Вожыкаў сын тэлеграму ўголас.
А Заяц і кажа:
- Гэта вам.
- А чаму нам? - здзівіўся сын.
- Бо тут напісана: добраму і ветліваму зверу.
Падзякаваў Вожык Вавёрцы за памяць, а Зайцу - за турботы. Правёў паштальёна да дзвярэй і сказаў:
- А да зімы мы падрыхтаваліся ўжо.
Задаволены вяртаўся дадому Заяц: тэлеграма трапіла па адрасу.