Далёка разнеслі Сарокі навіну:
- Хтосьці згубіў у лесе люстэрка. Люстэрка ў лесе!
Першай прыбегла да лясной крыніцы з люстраной вадою Ліса. Глянула ў ваду і засталася задаволенай:
- Якая я прыгожая! Якое цудоўнае ў мяне футра!
Доўга любавалася сабою.
Толькі адбегла ад крыніцы, як сустрэлася з Мядзведзем. Міхайла Патапавіч быў злосны. Толькі што ён палез да вулля, а Пчолы так пакусалі яго, што Мядзведзю прыйшлося ўцякаць. Нават мёду не пакаштаваў.
Мядзведжая галава балела ад укусаў, адно вока зусім запухла. А Ліса так ласкава сказала яму:
- Як даўно я вас не бачыла! Змяніліся вы за гэты час, Міхайла Патапавіч...
Мядзведзь нядобра зіркнуў на яе, а Ліса, быццам не заўважыла, працягвала:
- Паздаравелі крыху. Прыгажуном сталі. Чулі, Міхайла Патапавіч, у нашым лесе люстэрка з'явілася. Вось бы вам паглядзецца ў яго!.. - і лісліва ўсміхнулася.
Спадабаліся Мядзведзю яе словы.
- А дзе ж тое люстэрка, Ліска? - запытаў ён.
- Тут недалёчка, за дрэвамі...
Міхайла Патапавіч рушыў да крынічкі, а Ліса, пасмейваючыся, пабегла сваёй дарогай.
Як толькі Мядзведзь глянуў у люстраную ваду, зразумеў: пасмяялася хітрая Ліса з яго. Зароў ад злосці, пляснуў лапай па вадзе - толькі кругі пайшлі. Адстаялася вада - ізноў перакошаны Мядзведзеў твар.
Яшчэ больш раззлаваўся Міхайла Патапавіч. Схапіў вялізны камень, што знайшоў непадалёку, і кінуў у крынічку. Потым буралому нацягаў.
Неўзабаве Дзяцел-тэлеграфіст адбіў тэлеграму: «Збірайцеся, лясны народ! Знікла крыніца. Будзем ратаваць яе».
Сабраліся звяры і птушкі. Выцягнулі буралом з вады, а браты Бабры з Выдрай да каменя вяроўку прымацавалі. Толькі ніхто адзін не змог выцягнуць яго з крыніцы: ні Ліса, ні Дзік, ні Лось. Тады Заяц прапанаваў:
- А калі ўсе разам возьмемся?
Узяліся дружна - раз, два, тры! - і выцягнулі камень. І зноў у ваду, быццам у люстэрка, сонца глядзіцца. Дый звяры не абмінаюць крыніцу. Мядзведзя, праўда, ніхто тут больш не бачыў.