Вольны Вецер лётаў над зямлёю. Часам ён меў такую сілу, што вырываў дрэвы з карэннем, разбураў жытло людзей, птушак, звяроў.
- О, магутны Вецер, паслужы мне, - папрасіў аднойчы Чалавек, але ў адказ пачуў:
- Ніколі! Я - вольны і нікому служыць не буду!
- А калі ўсё-такі тры разы ты дапаможаш мне? - запытаў Чалавек.
- Ну, калі тройчы ты акажашся разумнейшы за мяне, дык стану табе служыць, - пагадзіўся Вецер.
- Значыць, пабеглі навыперадкі, - усміхнуўся Чалавек. - Паглядзім, хто спрытнейшы!..
Неўзабаве яны былі ля возера. Чалавек ускочыў у лодку, якая была пад ветразем, і паплыў. Вецер дзьмуў са страшэннай сілай, стараючыся патапіць човен. Але чым мацней Вецер дзьмуў, тым хутчэй лодка бегла да берага.
Вецер зразумеў, што яго абхітрылі, калі лодка прычаліла, а Чалавек сказаў:
- Дзякуй табе, слаўны Вецер! Ты дапамог дамоў дабрацца.
«Ён не спалохаўся маёй сілы», - незадаволена ўздыхнуў Вецер.
У другі раз выпала Ветру пралятаць над Чалавечым жытлом. Ён убачыў млын з вялізнымі крыламі. «Ці змагу я круціць такія крылы?» - падумаў Вецер.
Крылы, і праўда, былі цяжкія, але ён паднатужыўся і зрушыў іх з месца. Далей пайшло лягчэй. Скрыгаталі млынавыя камяні, сыпалася белая мука.
Чалавек выйшаў на вуліцу:
- Дзякуй табе, што дапамог мне пшаніцу змалоць!
«Які ён працавіты!» - падумаў Вецер.
Прайшоў час. Аднойчы Вецер убачыў на высозным слупе кола з крыламі. На гэты раз крылы былі меншыя. Вецер, пералятаючы з аднаго на другое, доўга гуляў з імі.
Раптам зрабілася светла і ў доме, і на падворку, а Чалавек радасна сказаў:
- Дзякуй табе, добры Вецер, за святло!
«Які ён разумны!» - падумаў Вецер, а ўголас перапытаў:
- Гэта ўжо трэці раз я табе дапамог?
- Трэці.
- Ты, я бачу, смелы, працавіты, разумны, - пахваліў Чалавека Вецер. - Слова сваё я трымаю. Значыць, я буду дапамагаць табе...