Ні за што ні пра што пакрыўдзіў Мядзведзь Зайца. Так стукнуў Зайку па галаве лапай, што ў таго ажно іскры з вачэй пасыпаліся.
- За што, Міхайла Патапавіч? - застагнаў Заяц.
- Ладна, не крыўдуй, - адказаў Мядзведзь. - Я пажартаваў!
- А калі б я гэтак пажартаваў?
- А ты паспрабуй. Ха-ха! - зарагатаў Мядзведзь. - Каб так жартаваць, трэба маю сілу мець.
Прайшоў час. Мядзведзь забыўся пра гэтую размову. У лесе даспела маліна. Аднойчы на супрацьлеглым беразе рачулкі Заяц заўважыў свайго крыўдзіцеля.
- Міхайла Патапавіч, плыві сюды, нешта цікавае скажу! - гукнуў яму Заяц.
- Лепш ты плыві да мяне!
- Які з мяне плывец! Я і вады баюся.
Бачыць Заяц: прыпыніўся Міхайла Патапавіч, раздумвае. Нарэшце ён не вытрымлівае, пераплывае рачулку.
Заяц нізка апускае галаву, скрабе за вухам, быццам штосьці хоча ўспомніць.
- Прабач, Патапавіч, пакуль ты плыў, забыўся. Зусім вылецела з галавы.
Мядзведзь недаверліва глядзіць на Зайца.
- Як толькі ўспомню, адразу табе скажу, - абяцае той.
Міхайла Патапавіч нічога не гаворыць і плыве да свайго берага. Праходзіць некалькі хвілін.
Заяц зноў кліча яго:
- Успомніў, Патапавіч! Плыві - скажу!
- А ты адтуль гавары.
- Нельга. Яшчэ хто пачуе.
Мядзведзь крэкча і лезе ў ваду.
Заяц доўга маўчыць.
- Што, зноў забыўся? - грозна пытае Міхайла Патапавіч.
- Забыў, чэснае заечае, забыў. Што гэта са мною сёння!
- Галава ў цябе ці дзіравае рэшата?! - не на жарт злуе Мядзведзь.
- Даруй мне, Міхайла Патапавіч!
- Апошні раз, - абяцае Мядзведзь. - У наступны - вушы адарву! - грозіць ён і плыве на другі бераг.
- Хутчэй, Міхайла Патапавіч, плыві! - замахаў лапаю Заяц. - Каб я не забыў зноў.
- Дык што ты мне хацеў сказаць?
- На тым беразе рачулкі, бачыш, колькі маліны.
- І толькі ўсяго?
- А гэта табе хіба мала? - як бы здзіўляецца Заяц. - Спяшайся, а то хто-небудзь ягады абарве.
Мядзведзь плыве да малінніку, а Заяц весела пасмейваецца яму ўслед:
- Ты мяне лічыў зусім слабым, а я правучыў цябе, касалапага здаравяка. Прымусіў цябе плаваць сюды-туды мне на забаву!