Аднаго разу выменяў цыган заечую шкурку. Прынёс да шаўца, каб той пашыў яму шапку. Шавец паглядзеў на шкурку і развёў рукамі.
- Надта маленькая, шапка не выйдзе. Калі б дзве-тры такія...
- А ты трохі з яе, трохі - з палатна, - падказаў цыган.
- Ну, калі так, дык можна, - згадзіўся шавец.
Выйшла шапка са скураным клінам, і цыган вырашыў прадаць яе.
- Ці купіць хто? - засумняваўся шавец.
- А ты прыйдзі на кірмаш - убачыш...
На кірмашы цыган голасна заклікаў пакупнікоў:
- Купляйце заечую шапку! Купляйце заечую шапку! Прадам нядорага...
Сабраўся народ, слухае цыгана, пацвельвае:
- Якая ж гэта заечая?! Яна - палатняная!
- Не кажыце так! - пасміхаецца цыган. - Вось тут паглядзіце: заечая шапка? - паказвае на ўшытую шкурку.
- Заечая, - гаворыць нехта з натоўпу.
Цыган лоўка пакручвае шапку ў руках і паказвае тым самым бокам:
- І тут, бачыце, заечая!
Цыган трэці раз пакручвае шапку ў руках, зноў паказвае на лапік шкуркі і пытае:
- А тут хіба не заечая?
- Заечая! - весяляцца людзі цыгановай выхадкай.
Знайшоўся-такі бедны шляхцюк і купіў шапку.
Позна вяртаўся ён дамоў. Штосьці спалохала каня, кінуўся ён раптам наўскач. Дубовая галіна моцна сцебанула шляхцюка, збіла з галавы шапку.
Ён поўзаў па зямлі, шукаючы прапажу, калі пад'ехаў шавец.
- Што шукаеш, паночку? - спытаў ён.
- Шапку сёння купіў і згубіў.
- Ці не заечую? - усміхнуўся ў вусы шавец.
- Заечую, - прызнаўся шляхцюк.
- То дарэмна шукаеце, паночку! Яна зноў ператварылася ў зайца і ў лес паскакала.
- Як жа так?! - аж усхапіўся на ногі шляхцюк.
- Ты ж у цыгана купляў. А ён усё можа.
- Значыць, не варта шукаць, - замаркоціўся шляхцюк, сеў на брычку і паехаў.
Шавец весела смяяўся яму ўслед.