Я непрабачальна доўга ня мог прыбрацца з часам, каб зьезьдзіць да маці. Калі, нарэшце, быў я ўжо ў дарозе, мяне чамусьці зьдзівіла тое, як мала зьмяняецца лес!
Яна не чакала мяне, па-будзённаму сядзела папоцемку ў зьвечарэлай нашай старой хаце (бацька якраз некуды пайшоў).
Я прагаварыў зь ёю да першых пеўняў.
Бацька вярнуўся падпітым і, убачыўшы мяне, неяк засаромеўся...
Ад'ехаў я позьняй раніцай.
Маці наклала была ў маю модную сакваяжыну «Кантынэнталь» - цыбулі, буракоў, бульбы. Мне, памятаю, хацелася расьсьмяяцца ад таго: відаць, няшмат я тады разумеў з жыцьця.