Ганьдзі пашанцавала са сьмерцю: памірала ціха, як і жыла. Яна выбралася на той сьвет у пару: гаспадарка выадпаведнілася, а й сама ня была ўжо цяпер надта патрэбнай.
Бабы, што зыйшліся на яе паховіны, зайздравалі Ганьдзі. Хата стаяла, як шклянка, і новы хлеў, і гумно на два такі, і сад вялікі; ня сорамна ёй, працаўніцы, за сябе перад Богам. І ўсе яе шкадуюць, і дзеці ўспамінацьмуць; нядоўга хварэла яна ў пасьцелі.
Добра паміраць у гэткай сядзібе!
На прычэсаную, чысьценька ўбраную нябожчыцу жальна пазіралі ўдубянелыя мужчыніскі, трохі з крыўдаваньнем, як у тых, хто на сваё перажытае аглядваецца бяз гонару...
Разьвітвалі Ганьдзю не галосячы й не прычытваючы; у якімсьці задуменьні, і старэкі і маладыя. А на памінках - не наліў горла нават Літровы Антак; усьцяж схвалілі людзі пекненька аздобленую прычэпу, на якой везьлі труну, да самых могліц, ды й трактар, што, усё роўна бы знароўлены смутэчаю конь, псаваўся (каля кузьні Лапы выменялі ў ім шворань). Нявестка плакнула над магілкаю Ганьдзі, прыемна было глядзець - неяк далікатна, з тонкім уздрыгам барады, высаканогая і ў сукні з каштоўністае чэрні, у лякерыцах і ў амэрыканскім парыку з кудзеркамі, пад вэлюмікам. Сын-жа, што й казаць: выліты дырэктар (вылюдзіўся ён на кантрактацыях цялятаў).
Адбылося, як у тым кіно пра панскія маёнткі.
Па Ганьдзі змуравалі - потым - помнік, з анёлкам панад крыжам; беластоцкі каваль зьбіў жалезны платок, накляпаў на яго ружаў з бляхі. Поначы загараецца там лямпачка, ад акумулятара з аўтаматычным выключальнікам.
Ганьдзі няма чаго наракаць: спазнала бяды, але й раскошы, урэшце!
Хто-ж гэта калі бачыў, каб на нашай вёсцы чалавека так хавалі?
Ганьдзю першую.