Ходзіць Гора без прызору
Ад хаціны да другой;
I ў вакенца да Тадоры
Стук — да свацці дарагой.
— Адчыні, Тадорачка,
Адчыні хутчэй.
Гэта я тут, Горачка,
Плачу ля дзвярэй.
— Не, з Тадорай разгавору
Няма: ты мне не радня.
Хлеба горы, грошай спору
Я прыдбала з працадня.
Гора йдзе у другую хату,
А там песні, шум, банкет.
Гора стукаецца к свату,
Сябру горкіх прошлых лет.
— Прытулі, Грыгорачка,
Сватухну сваю.
Гэта я тут, Горачка,
Ля дзвярэй стаю.
Паквітаўся Грыгор з Горам:
— Прэч, не стой у цемачку!
За калгаснага шафёра
Аддаю сваю дачку.
Гора плача. Пот струменіць
З твару, з высахшых касцей.
Гора стукаецца ў сені
К бацьку семярых дзяцей.
— Адчыні, Зыдоранька,
Упусці сюды:
Ці ж не помніш Горанька
Ты, свае бяды?
— Ў красным войску тры хлапчыны,
Школы вучаць дочак трох.
Тут сёмыя акцябрыны —
Не пагань ты мой парог!
Што з народам стала, дружа?—
Гора з гора ў землю бразь.
Разлілося Гора лужай,
Сонца высушыла гразь.