Старая, любая,
Жыві ў сваёй журбе.
І памяць, і любоў твая
Мне сэрца лецяць.
Ні кропелькі
Не зразумець табе —
Чым я жыву
І чым заняты ў свеце.
Цяпер у вас зіма.
І поўня маладая.
Я знаю, ты
Прымроіш не адна,
Як быццам бы
Чарэмху хто гайдае
І асыпае
Снегам ля акна.
Як я ў завею,
Родная,засну?
Жахліва ў коміне,
Жалліва завывае.
Спаць хочаш, бачыш
Не пасцель — труну
Настылую
І — што цябе хаваюць.
Нібыта тысяча
Гугнаўлівых дзячкоў,
Пяе плакідаю
Пурга-падлюга!
Кладзецца снег,
Як жменя пятачкоў,
І за труной
Ні жонкі, ані друга.
Найболей з усяго
Вясну люблю.
Люблю разліў
Нястрыманым патокам,
Дзе кожнай трэсцы,
Быццам караблю,
Такі абсяг,
Што не акінеш вокам.
Але вясну,
Каторую люблю,
Я рэвалюцыяй вялікай
Называю!
Па ёй пакутую,
Яе малю,
Яе адну
Чакаю й заклікаю!
Але брыда —
Халодная планета!
Яе і Сонцам-Леніным
Пакуль не растапіць!
Таму вось
З хвораю душой паэта
Пайшоў скандаліць я,
Разгульнічаць і піць.
Ды будзе час,
Час, родная, не дрэмле!
Ідзе яна, жаданая пара!
За зброю
Мы ўзяліся недарэмна:
Той — ля гарматы,
Гэты — ля пяра.
Забудзься ты на грошы
І на ўсё.
Ці раіць мне
Табе прыстойна?
Павер, не конь я,
Не карова, не асёл,
Так каб мяне
Выводзілі са стойла!
Я выйду сам
Насустрач барацьбе
Пальбой глухую
Разбудзіць планету,
Вярнуся — хустку
Прывязу табе,
А бацьку ўжо
Куплю я штукі гэты.
Пакуль — завеіцца
І тысяччу дзячкоў
Пяе плакідаю
Пурга-падлюга!
Кладзецца снег,
Як жменя пятачкоў,
І за труной
Ні жонкі, ані друга.