Бачу сон я. Поўнач зорная.
Белы конь. Дарога чорная.
Да мяне на тым кані
Едзе госця ў цішыні.
Едзе, едзе мілая,
Толькі нелюбімая.
Эх, бярозка руская!
Шлях-дарожка вузкая.
Дзеля той, што я люблю,
Госцю гэтую маю
Ты стрымай бяссоннымі
Веццямі зялёнымі.
Свеціць месяц. Сінь і змрок.
У каня — упарты крок.
Ззянне, ззянне дзіўнае,
Нібы для адзінае —
Той, што як святло сама
І якой даўно няма.
Хуліган я, хуліган,
Вершы мне, як дурнап’ян.
Я з нялюбай, каб запал
Не патух, не заняпаў,
Каб лясную Русь любіць,
Паміруся, так і быць.
1925