Быць паэтам — не мяняць натуру,
Значыць, праўды існай не парушыць,
Рубцаваць сваім пачуццям скуру,
Лашчачы крывёй чужыя душы.
Быць паэтам — значыць, пець раздолле,
Як шчымлівы смутак завітае.
Салавей пяе — не знае болю,
Песня ж у яго адна і тая.
Канарэйка, што ты возьмеш з гэткай,
З голасу чужога пець не цяжка.
Трэба слова песеннае свету
Пець па-свойску, нават як люгашка.
Магамета хітрыкі ў каране:
Ён забараніў крутую чару,
І таму паэт не перастане
Піць віно, калі ідзе на кару.
І калі паэт ідзе да любай,
А яна ўжо з іншым дзеліць ложак, —
Сок жыцця яго не дасць на згубу,
Ёй у сэрца не запусціць ножык.
І хоць рэўнасць сцісне горла туга,
Будзе ўслых свістаць сабе да дома:
«Ну і што ж, памру, як валацуга,
На зямлі і гэта нам вядома».
1925