Гары, не падай, зараніца,
Губляй настыла прамяні.
Жывому сэрцу больш не біцца
За плотам вечнай цішыні.
Ты свеціш жнівенем і жытам
І поўніш цішыню палёў
Журбой рыдалістай, аджытай
Неадляцелых жураўлёў.
І слухаць цішыню хачу я
За гаем ці за курганом,
І зноў чыюсьці песню чую
Пра край бацькоў, пра родны дом.
І восень, грэючы ўспамінам,
Збаўляючы ў бярозах сок,
За ўсіх, каго кахаў і кінуў,
Лістамі плача на пясок.
І хутка, адчуваю ўпотай,
Ужо не па чыёй віне
Ляжаць пад сумным нізкім плотам
Таксама давядзецца мне.
Пагасне полымя даверу,
І сэрца спапяліцца ў прах.
Сябры паставяць камень шэры,
Вясёла мой зрыфмуюць шлях.
Хоць тут без смутку немагчыма,
Так склаў бы для сябе таму:
Любіў зямлю ён і радзіму,
Як любіць п’яніца карчму.
1925