З’еліся, выпалі зубы,
Звітак гадоў на рагах.
Біў яе выганшчык грубы
На перагонных палях.
Сэрца не з ласкай да шуму,
Мышы скрабуцца ў кутку.
Думае сумную думу
Аб беланогім сынку.
Маці не далі сына,
Першая радасць — не ў хлеў.
І на калу пад асінай
Ветрык са шкурай дурэў.
Хутка на ўзвеіне, злую,
З доляй сыноўняю той,
Звяжуць на шыі пятлю ёй
І павядуць на забой.
Сумна ў пясок сухадольны
Рогі ўвап’юцца з тугі...
Сніцца ёй гай сырадойны
І травяныя лугі.