Ну што яшчэ такое
Мне прыдумаць,
Пра што пісаць,
Пра месяц у акне?
Перада мной
Ляжыць з маўклівым сумам
Ліст,
Што прыслала маці мне.
Яна мне піша:
«Будзе час які,
Да нас, галубчык,
Прыязджай на свята.
Мне шаль, а бацьку
Ты купі парткі, —
Бо на няхваткі
Ў нас багата хата.
Што ты паэт,
Сказаць мне страшна ўслых,
Што ссябраваўся
З славаю ліхою.
Яно б ляпей,
Каб з год малых
Хадзіў ты ў полі за сахою.
Старая стала,
Кепска мне, павер,
Ды калі б дома ты
Застаўся змалу,
Была б нявестка
У мяне цяпер
І на назе
Я ўнучыка гушкала.
Ды ты па свеце
Разгубляў дзяцей,
Аддаў другому жонку,
Як бяздомны,
І без сям’і, без дружбы,
Самасей,
Ты з галавой
Нырнуў у вір карчомны.
Мой сыне любы,
Што з табой?
Ты быў, як ранак,
Хмаркай не заценен,
І гаварылі ўсе наперабой:
Які шчаслівы
Аляксандр Ясенін!
Надзеі нашы
Ты давёў датла,
Таму душа шчыміць
Нязбытным болем,
Што ў бацькі думка
Марная была,
Каб ты за вершы
Грошаў браў як болей.
Ты ў дом іх не пашлеш,
Хоць лік бы страціў
Ім,
І вось таму так горка
Словы льюцца,
Што знаю я
На вопыце тваім:
Паэтам грошы не даюцца.
Што ты паэт,
Сказаць мне страшна ўслых,
Што ссябраваўся
З славаю ліхою,
Яно б ляпей,
Каб з год малых
Хадзіў ты ў полі за сахою.
Адна туга,
Нас агарнула ноч зусім.
У нас няма каня.
Ды калі б быў ты ў доме,
То ўсё было б,
Пры розуме тваім —
Пасада старшыні
Ў валвыканкоме.
Ніхто б нас не цягнуў,
Жыла б сям’я,
Тваёй бы марнай стомы
Як не стала.
Нявестку прасці б
Прымушала я,
А ты, як сын,
Спакоіў нашу старасць».
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Ліст камячу,
Я падаю ў імжу.
Няўжо сцяжыну
Я абраў чужую?
Ды ўсё, што думаю,
Я потым раскажу —
Лістом разважным
Раскажу я.