Як жывеш ты, любая матуля?
Я жывы. Паклон табе, паклон!
Хай твой домік ласкаю атуліць
Светлы вечар тых далёкіх дзён!
Пішуць мне, што, тоячы трывогу,
Ты сумуеш моцна аба мне,
Што ты часта ходзіш на дарогу
У сваім старэнькім каптане.
І табе ў вячэрнім сінім змроку
Уяўляецца шмат страшных дзіў:
Нібы нехта у карчме з наскоку
Фінскі нож мне ў грудзі усадзіў.
Ах, не вер, не вер! Прашу як друга.
Дрэнь не пераможа ў барацьбе.
Не такі ўжо горкі я п’янчуга,
Каб сканаць, не ўбачыўшы цябе.
Я такі ж, як і раней, пяшчотны,
І адно ў мяне жаданне тут,
Каб прагнаць з душы настрой маркотны
І хутчэй вярнуцца ў родны кут.
Я з’яўлюся, як вясна настане
І асыпле кветкамі наш сад.
Толькі ты мяне ўжо на світанні
Не будзі, як восем год назад.
Не будзі пагаслых летуценняў,
Не кранай няспраўджаных надзей!
Вельмі ж рана страту і стамленне
Я паспеў пазнаць сярод людзей.
І не прывучай мяне маліцца:
У нябыт старое адышло.
Ты адна маёй любві крыніца,
Ты адна маіх вачэй святло.
Супакойся ж і забудзь трывогу,
Не сумуй так моцна аба мне.
Не хадзі так часта на дарогу
У сваім старэнькім каптане.