Мне сумна на цябе глядзець,
Шкада балючых успамінаў!
Ці толькі вербавую медзь
Нам верасень з табой пакінуў?
Забрала сцюжа губ чужых
Тваё цяпло, трапёткасць цела.
Нібыта дождж імжаць не сціх
З душы, што неўпрыкмет змярцвела.
Што ж! Мне не боязна яго.
Есць радасці інакшай шчырасць.
Бо засталося з усяго
Хіба што жоўты тлен і сырасць.
Дый сам сябе я не ўбярог
Для ціхіх мар, для ўсмешак мілых.
Так мала пройдзена дарог,
Так многа зроблена памылак.
Спадман жыцця, пусты разлад.
Не хопіць літасці і злосці.
Як могільнік, услалі сад
Бяроз абгрызеныя косці.
Таксама адцвіцём і мы
І адшумім, як госці саду.
Не просім кветак у зімы,
Дык сум па іх — пустая звада.