Мне сумна на цябе глядзець,
І жальба мне перадалася.
Напэўна, толькі вербаў медзь
У верасні нам засталася.
Чужыя губы разняслі
Тваё цяпло, трымценне цела.
Бы дожджык сеецца, імгліць
З душы, крыху ўжо амярцвелай.
Ну што ж! Не страшыць ён мяне:
Ёсць радасць іншая і шчырасць.
І больш нічога не кране,
Як толькі жоўты тлен і сырасць.
Ды і сябе я не збярог,
Каб ціха жыць з усмешкай мілай.
Як мала пройдзена дарог,
Як многа зроблена памылак.
Смяшыць жыццё, смяшыць разлад.
І нельга тут паправіць штосьці.
Нібы пагост, услалі сад
З бяроз абгрызеныя косці.
Як госці саду, мы з табой
Так адцвіцем пад гэтым небам...
Калі не бачна руж зімой,
Дык і ўздыхаць па іх не трэба.