Не блукаць, не мяць кустоў барвяных,
Не шукаць у лебядзе сляды.
З вяслам валасоў тваіх аўсяных
Адасніў цябе я назаўжды.
Сокам ягад пунсавела цела,
Ласкай ты, прыгожая, была
На заход падобна ўружавелы
І, як снег, з праменнага святла.
Зерне воч тваіх асыпалася ў жалю,
Тонкае імя растала, быццам гук,
Ды застаўся ў звабных складках шалю
Водар мёду ад нявінных рук.
Як зара на даху часам ціхім,
Быццам котка мые лапкай рот,
Гоман пра цябе я чую слыхам
Вадзяных напеўных з ветрам сот.
Хай парой мне шэпча сіні вечар,
Што была ты мара і напеў,
Хто ўсё ж выдумаў твой гнуткі стан і плечы, —
Вусны светлай таямніцай разгавеў.
Не блукаць, не мяць кустоў барвяных
Лебядзе не давяраць сляды.
З вяслам валасоў тваіх аўсяных
Адасніў цябе я назаўжды.
1915-1916