Не шчадзіш мяне ты, не кахаеш,
Хіба ж не прыгож я хоць на міг?
Тоіш вочы, млосны жар хаваеш,
Рукі леніш на плячах маіх.
З выскалам пажадным, маладая,
Не да пешчаў мне і не да згуб.
З кім, скажы мне, страсць твая рыдала?
Колькі рук ты помніш? Колькі губ?
Ведаю — яны прайшлі, як цені,
Не крануліся твайго агню.
Многія ты зведала калені,
На маіх сядзіш упершыню.
Хай твае тугой прымглёны вочы,
І ты думаеш аб некім аб другім,
Не дзяліў я сорам твой дзявочы,
Сам я — у далёкім дарагім.
Гэты пал назваць не ўздумай лёсам,
Легкадумнай сувязі ўскалых.
Выпадкам сустрэцца давялося,
Па шляхах разыдземся сваіх.
Шлях табе адзін наканаваны:
Распыляць бязрадасныя дні.
Толькі не чапай нецалаваных,
Тых, хто не гарэў, не палымні,
А як з іншым пройдзеш па завулку,
Менцячы па звычцы пра любоў,
Здарыцца, я выйду на прагулку
І з табой сустрэнемся мы зноў.
І, даверыўшы другому плечы,
Стомлена пахіленая ўніз,
Ты мне скажаш ціха: «Добры вечар!»
Адкажу я: «Добры вечар, miss».
І нішто душы не патрывожыць,
І дрыжаць яе не змусіць жаль.
Хто кахаў, той пакахаць не зможа,
Хто згарэў, таго не ўспаліць жар.
4.XII.1925