Ранкам, дзе дрэмле змора
Саломы, рагожных куткоў,
Ашчаніла яна сямёра
Рыжых сляпых шчанюкоў.
Да вечара яна іх лізала,
Аблашчвала языком,
І дыміўся сняжок падталы
Пад мокрым яе жыватом.
А вечарам, калі куры
З седала слухаюць змрок,
Гаспадар выйшаў хмуры,
Сямёра ўсіх паклаў у мяшок.
Доўга бегла па гурбах белых, —
Да ягонай звыкала хады.
І так доўга, доўга дрыжэла
Незамёрзлая роўнядзь вады.
Ледзь плялася назад вінавата,
Вылізваючы пот з бакоў,
Здаўся месячык ёй над хатай
Адным з яе шчанюкоў.
Ў сінечу настылую звонка
Скавытала адна ў снягах.
Слізгануўся месячык тонкі,
За пагоркам знік у палях.
Глуха, як ад падачкі няйначай,
Калі каменем кінуць на смех,
Пакаціліся вочы сабачыя
Залатымі зорамі ў снег.