Русь, мая ты, дарагая,
Хаты — з богам, дзе ні кінь.
Не відно канца і краю —
Вочы ссе прастора-сінь.
Быццам прышлы багамолец,
На твае гляджу палі.
А ля веснічак таполі
Звонка чэзнуць пачалі.
Пахне яблыкам і мёдам
Скрозь па цэрквах ціхі Спас.
І гудзе за карагодам
На лугах вясёлы пляс.
Пабягу я па сцяжынцы
На прывале мяккіх лех,
Мне, нібыта завушніцы,
Празвініць дзявочы смех.
Калі крыкне рань святая:
"Кінь ты Русь, жыві, дзе рай!” —
Я скажу: "Не трэба раю,
Дайце мне мой родны край”.
1914