Не кожнаму пець запоем,
Не кожнаму дадзена яблыкам
Давярацца чужым нагам.
Гэта і ёсць вялікая самая споведзь,
Якой спавядаецца хуліган.
Я знарок іду нечасаны, як восець,
На плячах галава — газоўкай, якую можна матляць.
І Вашых душ безлісцёвую восень
Мне падабаецца ўпоцемках асвятляць.
Даспадобы, калі кляцьбён камяні ненавісныя
Градам ляцяць, як навальніцы рыглівай зырк,
Тады я мацней рукамі цісну
Валасоў маіх пахіснуты пузыр.
Добра ўспомніць тады, забыўшы муць,
Хрыплы звон вольхі і зарослы стаў,
Што недзе ў мяне бацька і маці жывуць,
Ім напляваць на тое, што я паэтам стаў,
Ім дораг я, як аралля і як плоць,
Як дожджык, што рыхліць рунь па вясне.
Яны б віламі прыйшлі вас закалоць
За кожны крык ваш, кінуты ў мяне.
Бедныя, бедныя сяляне!
Вы, пэўна, прыгажавітасць знасілі,
Таксама баіцёся бога і лазатых бед.
О, калі б разумелі вы,
Што ваш сын у Расіі
Самы лепшы паэт!
Ці ж за яго не інелі вы сэрцам няхітрым,
Як босы ступаў па калюжынах восені ў грымаках?
А зараз ходзіць ён у цыліндры
І лакіраваных башмаках.
Ды жыве ў ім задзіра адчайны самы
З вясковай пары тае.
Кожнай карове з шыльды мясной крамы
Ён здалёк паклон аддае.
А фурманоў сустрэне, як з даўняй былі,
Пах гною з роднага поля ўдарыць — хоць ашалей! —
І гатоў ён несці хвост кожнай кабыле,
Як сукні вянчальнай шлейф.
Я люблю радзіму.
Я радзіму люблю занадта!
Хоць іржавіць яе суму вярбовы накрап.
Выпацканыя лычы свіней мяне кранаюць
І ў цішыні начной званклівы голас жаб.
Пяшчотна хворы я ўспамінам маленства,
Сню вечароў красавіцкіх нахмур сыры.
Нібы пагрэцца, падагнуўшы каленькі,
Прысеў наш клён перад кастром зары.
О, колькі я на ім гнёздаў вароніных,
Наваяваўшыся з сукамі, абакраў!
Ці ўсё й цяпер ён той, з вярхом зялёным?
Ці цвёрдая, як і раней, яго кара?
А ты, мой любы,
Верны мне дварняк?!
Ад старасці звішчаўся і аслеп,
Туляешся, хвост цягнеш абы-як,
Не чуе нюх, дзе дзверы і дзе хлеў.
А шкодлівасці мне шкада да болю,
У маці кралі мы акрайчык хлеба,
Па-чэснаму адкусвалі з табою,
Ніхто нікім ні кропелькі не грэбаваў.
Я ўсё такі ж.
Я ў сэрцы з ласкай той жа.
Цвітуць у твары вочы, бы ў жыце васількі.
Вам, сцелючы радкоў лагодную рагожу,
Пяшчотнае сказаць хачу-такі.
Дабранач вам!
Усім вам добрай ночы!
Адзвінела па траве прыцемкаў зары каса...
Не церпіцца мне сёння дасхочу
Поўню з акна . . . . . . . .
Сіняе святло, свет гэткі сіні!
У гэтакую сінь і смерць — лухта.
Ну дык што ж, што здаюся цынікам,
Які да задніцы прычапіў ліхтар!
Стары, заезджаны Пегас, трымайся!
Нашто мне твая мяккая рысь падкоў?
Я прыйшоў, як суровы майстра,
Апець і ўславіць пацукоў.
Башка мая, як жнівень светлы,
Льецца бурлівых валасоў віном.
Я хачу быць жоўтым ветразем
У той край, куды мы плывём.