Прысвячаецца П. Чагіну
Аб таленце сваім
Я многа знаю.
Ясніць не цяжка
Словы дабяла.
Ды больш за ўсё
Любоў мая да краю
Мяне таміла,
Мучыла,
Пякла.
Радок піснуць,
Забава маладая, —
Пра поўню, зоры,
Шэпт у тумане.
Ды сэрца
Іншае чуццё глыдае,
Другія думы
Ціснуць чэрап мне.
Хачу быць песняром,
Грамадзянінам,
Каб кожны меў за гонар,
За давер
Быць крэўным,
Родным,
А не зводным сынам
Вялікіх штатаў СССР.
З Масквы надоўга збег —
Такой віны:
Міліцыя не дбала аб палёгцы —
За ўсякі мой скандал піўны
Яны мяне
Трымалі ў тыгулёўцы.
За дружбу дзякуй
Грамадзянам тым найперш,
Ды мулка спаць:
Бо лавы там,
Як рэйкі,
І п’яным голасам
Чытаць якійсьці верш
Пра долю клетачную
Беднай канарэйкі.
Я вам не кенар!
Я паэт.
Не роўня мне там нейкія ДЗЯМ’ЯНЫ.
Няхай бываю я часамі п’яны,
Але ў вачах маіх
Світае дзіўны свет.
Відаць мне ўсё
І ясна адчуваю,
Што эра новая —
Не світка з шарачка,
Што Леніна імя
Шуміць, вятрыць па краю,
Ход мыслям дорачы,
Як крылам ветрака.
Крыляйце, мілыя!
Вас не дадуць на тлум.
Я вам пляменнік,
Вы ж, дзядзькі, не у звадзе.
Давай, Сяргей,
За Маркса ціха сядзем,
Панюхаем радкоў прамудрых
Сум.
Мчаць ручаямі дні
Ў туманную раку,
І гарады мільгаюць
Літарамі на паперы.
Быў толькі што ў Маскве,
А зараз у Баку.
Стыхію промыслаў
Сам Чагін нам даверыў.
«Глянь, — кажа ён, —
За цэрквы не ляпей
Чарнеюць вышкі
Нафтавых фантанаў?
Містычных нахапаліся туманаў,
Услаў, паэт,
Што трывалей, жывей».
І нафта на вадзе —
Як коўдра перса,
Парассыпаў па небе вечар
Зорны куль.
Паклясціся гатоў я
Чыстым сэрцам,
Што ліхтары
Ясней ад зор Баку.
Аб індустрыйнай думаю уладзе,
Я чую голас чалавечых сіл.
Нябесных з нас
Даволі ўсіх свяціл —
Прасцей нам гэта
На зямлі наладзіць.
Кажу сабе
З пяшчотаю ў паглядзе:
«Што паўтараць лухту
Чужых раткоў? —
Давай, Сяргей,
За Маркса ціха сядзем,
Каб разгадаць
Прамудры сум радкоў».
1924