Ты іншым выпіта з вясны,
Мне, зрэшты, досыць засталося:
Дым валасоў тваіх шкляны,
Вачэй прытомленая восень.
О, ўзрост асенні! Для мяне
Жаданей за юнацтва й лета.
Ты падабаешся ўдвайне
У яве мройлівай паэта.
Ніколі сэрцам не хлушу,
На голас пыхі й самазванства
Запэўніць я магу душу —
Развітваюся з хуліганствам.
Расстацца час настаў з крутой,
Не скоранай нікім адвагай.
Бо сэрца напілося той,
Што кроў працверажае, брагай.
Акенца верасень крануў
Галінаю вярбы барвянай,
Каб я сустрэў, каб агарнуў
Яго прыход сваёй пашанай.
Цяпер не многае кране —
Міруся без прымусу й страты.
Інакшай Русь здаецца мне,
Інакшымі — клады і хаты.
Ясней наўкола бачу зрух,
Ці там, ці тут, ці недзе гэта, —
Лёс даў табе, сястра і друг,
Быць спадарожніцай паэта.
Я праспяваць адной бы мог,
Пазбыўшыся ад ашуканства,
Табе пра прысмеркі дарог
І збытлівае хуліганства.