Зман жыцця чаруе нас тугою,
Тым жыццё і моцнае даўно,
Што пісьмёны грубаю рукою
Піша, быццам выракі, яно.
Я кажу, адно заплюшчу вочы:
«Ледзьве ўзрушыш сэрца цішыню;
Хоць жыццё — спадман, але ахвоча
Радасцямі скрашвае хлусню.
Твар сівому небу свой давер ты,
Лёс трымае поўня ў варажбе,
І не патрабуй, суцішся, смертны,
Праўды, не патрэбнай для цябе.
Хораша ў чарэмхавай завеі
Думаць, што жыццё — сляды зары,
Хай абразяць здрадаю надзеі
Лёгкія сяброўкі і сябры.
Хай мяне пяшчотна лашчаць словы,
Хай вайстрэй за брытву злы язык, —
Я жыву даўно на ўсё гатовы,
Да ўсяго без жалю я прывык.
Гэтыя душу мне сцюжаць высі,
Зорны жар цяплом не ахіне.
Тыя, што кахаў я, адракліся,
Кім я жыў — забылі пра мяне.
Хоць мяне цкуе і гоніць згуба,
Ды, зеру вітаючы звідна,
На зямлі, што блізка мне і люба,
Дзякую жыццю за ўсё спаўна.
1925