Да іншых яно завіталася рана,
Валодала думкамі, сном,
А я яго доўга шукаў у раманах,
На белым экране кіно.
Не бачыў тады, як пад вечар ля хаты
Хадзілі сяброўкі штодзень,
Не горшыя нат, чым у кнігах, дзяўчаты,
А ўсё ж я над кнігай сядзеў.
Дзяўчат не страчаў я усмешкай лагоднай,
Пры іх чамусь больш чырванеў,
Не раз чуў папрокі ў свой адрас: халодны...
Хоць шмат і цяпла ў сэрцы меў.
А сёння пры стрэчы з табой хваляванне
Душу мне шчакоча цяплом:
Як госць, што спазніўся, нарэшце каханне
Зусім не з раманаў прыйшло.
Прыйшло і трывожыць парою начамі,
Як смелы і новы пачын.
Хачу гэты скарб, здабыты з гадамі,
Да скроняў сівых зберагчы.