У студню сыплюцца зоркі...
Я ўстаю, памаладзелы
на адну ноч,
Расчэсваю русыя валасы
Сінім грабянцом лесу.
Умываюся —
аж наваколле грыміць.
Бачу:
кот — вартаўнік вусаты —
Пазяхае на ўвесь свой
ружовы рот.
Ля парога,
Дзе дрэмле камень,—
асколак метэарыта.
Гэ, кот не дрэмле,—
Ён першы дэгустатар
сырадою,
Яму чуваць,
Як пружыніста б’юцца
У дно даёнкі струмені...
Звіняць,
Звіняць струмені
над вёскаю...
І ў гэтым цымбальным звоне
Займаецца малочная раніца
І кліча жыць.