Скінуў лось рогі...
Густыя кручоныя рогі
мякка ўпалі ў траву.
Ён пастаяў задумліва трохі
І горда ускінуць хацеў галаву.
Забыўся, што скінуў карону...
Стаяў ён разгублены, смешны без рог.
Лось выцягнуў шыю і раптам скарона,
Трывожна зароў.
Галёкнула рэха з адчаем
І змоўкла, як птушка ў галлі...
Лось помніць, як рогі у бойках трашчалі,
Як ворага гнулі яны да зямлі.
Ён з бойкі выходзіў прыгожы:
У жылах кіпеў шчэ бурлівы агонь.
Ён быў, як паветра, ён быў пераможац
І ведаў — яна ўжо чакае яго...
І скінуў лось рогі...
Знаходкай шчаслівай
упалі яны на зямлю..
На вешалку з іх
хтось паважны і строгі
Павесіў сёння
свой капялюш.