Гарністы, помню, клікалі ў дарогу...
Пот гімнасцёрку клеіў да спіны,
А я ішоў, хаця прасілі ногі:
«Прысядзь хоць на хвіліну, адпачні».
Хацелася ад стомы скінуць боты,
Ступіць на росы босаю нагой,
Ды толькі ногі я запэўніў: потым
Мы адпачнем, як скончыцца паход.
Дамоў вярнуўся.
У полі за работай
Ізноў бягуць напружаныя дні.
І тут я ногі суцяшаю — потым,
Калі яны заныюць: «Адпачні».