Зноў успамінам устрывожыў памяць,
На крылах песня даўняя ляціць...
Шугае май, і з вішань сыпле замець —
Рой беласнежна-чыстай канфеці.
Настоем хмельным поіць, поіць квецень
Мацней за шматгадовае віно,
І мы з табой шчаслівыя, як дзеці,
Ідзём ўдваіх у месячную ноч.
Вішняк, сцяжынка... За гароды выйшлі,
У казачна-нямую цішыню,
Чакай, чупрыну беласнежнай вішні
Ад радасці я моцна страсяну.
Ляцяць пялёсткі ў прахалодзе роснай,
І нас з табой як снегам замяло...
— Я індыянка,— кажаш ты, пялёстак
Прыклеіўшы гарэзліва на лоб.
З тае пары не раз гулі завеі
І дрэвы буйнай квеценню цвілі.
Іду па ўзмежку сёння. Іржавеюць
Пялёсткі з вішань на сырой зямлі.
Ды хваляй цёплаю пульсуе памяць,
На крылах песня даўняя ляціць...
І адчуваю я: на сэрцы замець —
Рой беласнежна-чыстай канфеці.