Хочацца вылезці ў фортку! Вечар. На вуліцы слота.
Слухаць старыя кружэлкі болей не маю ахвоты.
Цюбік танальнага крэму, рог пакамечанай хусткі.
Радыё нешта гамоніць...Ў скрыні паштовай – пуста!
Чуеш, мой п'яны суседзе, зноў ліхтары пабілі,
Ў сметніку думак разумных шчырыя словы згубілі.
Там іх ніхто не шукае – корпацца ў брудзе брыдка!
Словы ляжаць, парахнеюць, нібы старая світка.
Іх у цьвярозым стане ўголас казаць няможна.
П'янаму дазваляюць людзі такую раскошу!
Бачыць хлусню забітай – сёння для шчасця досыць.
Заўтра яна ўваскрэсне, будзе за гэта помсціць.
Рыпае ціха кружэлка. Змоўкні, няшчырая песня –
Кветкі лаванды завялі, яблыкі змерзлі на снезе!