Як сумна, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі так свецяць,
Свецяць зоры,
Калі так зоры зіхацяць.
Пайсці б у ноч,
Пайсці далінай,
Пайсці чорт ведае куды...
Не ўсе пратоптаны пуціны,
Не ўсе стаптаны гарады.
Пайсці, дзе ветры на азёрах
З лістоты выткалі абрус...
Люблю я шыр,
Люблю я поле,
Люблю я маці Беларусь.
Тут кожны куст пяе каханне,
Тут рэчка казкаю журчыць,
Аповесць доўгую змагання
Тут навявае кожны крыж.
Дарогай ў далечы пайду я,
Пайду часамі без дарог
І кожны кусцік расцалую
У растрывожаных палёх.
Калі над цінаю імшараў
Засвішча волат гарадоў,
Я разаб'ю пустую чарку
На полі выпітых гадоў.
Не буду, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі над шляхам будуць зоры
Сталёвай раніцай зіяць.
1926