Скацілася сляза на чыстую паперу,
А думкі кружацца, як тысячы лістоў...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Патоптаных дарог ужо не мераць,
Не заплятаць расплеценых вянкоў.
Усё мяняецца,
Усё ў жыццёвых хвалях
Ляціць у небыццё, згубіўшы павады.
Зачым я сэрца кволае параніў,
Калі любоў закрэслілі гады?
Цябе я не люблю...
Ніколі не бывае,
Каб двойчы мералі жыццёвыя пуці.
Я новыя зарніцы сустракаю,
Ды толькі шчырасці мінулай не знайсці...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Жыццёвы спад мяняецца прыбоем,
А па далёкаму далёкі перазвон...
Ў душы знайшоў я месца для другое,
Акорды свежыя у пералівах дзён.
Зіялі зорамі, то крыліся туманам
Нямыя далечы нязведаных шляхоў.
Я па другой нашу другія раны,
Ды толькі шчырасці ўчарашняй не знайшоў.
Кругом снягі і мёрзлыя шыпшыны,
Кругом балоціцца атручаная муць.
Не вінавачу я
Няшчырую дзяўчыну,
Калі за грошы шчырасць прадаюць.
Мне не шкада, што сэрца пакалечыў,
Узбіў душу на стынучую квець;
На сечы быць і выйсці з поля сечы
Не тое, што прыйсці на сеч.
Усё мяняецца,
Усё ў жыццёвых хвалях
Ляціць у небыццё, згубіўшы павады.
Зачым я сэрца чулае параніў,
Калі любоў закрэслілі гады?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мінае сум...
Я расчыняю дзверы
Ў прастор яшчэ нязведаных шляхоў...
А ноч бялёсая, нібыта на паперы,
Скрыпіць марозамі на аркушах снягоў.
І хочацца сказаць:
Жыццёвыя крыніцы
Ну хто, ну хто слязамі не муціў?!
Хто не збіраў срабрыстыя зарніцы
На пустырах завеяных пуцін?!
Але ў марозах сэрца не астыне,
Калі вясною вее з-за гаёў...
Мы ўсе нясём,
Нясём сваёй краіне
У падарунак сілу і любоў.
І мы па-рознаму з табою, дарагая,
Прыносім дані сонечным гадам.
Але ідзём адзінымі шляхамі,
Адзінай сцежкаю к вялікім маякам...
[1927]