Засыпан Менск халоднымі снягамі,
Пад палазамі гойсае зіма...
Астрыжан клён асеннімі сярпамі -
Лістоў няма...
А помніш ростань,
Помніш, дарагая,
Як дагарала восеньская медзь,
Так і душа ў шуканнях дагарае,
Каб не гарэць...
Тады плылі,
Плылі на поўдзень гусі,
Будзіў лясы
Асенні свіст і гуд...
А ты мяняла поле Беларусі
На дальнюю тайгу...
Цяпер зіма скрыпіць пад палазамі,
Заледзянела дарагая шыр...
І часта, часта
Думаю начамі
Я пра Сібір.
За тою хмураю,
Таемнаю тайгою,
Шукае золата
І ненец і тунгус...
Здружыўся з лыжамі
І цёплаю дахою
Там беларус.
Хачу да слёз расквечанай вясною
Паездзіць там
І ўдоўж і папярок,
Дзе між сібірскіх зёлак галавою
Ківае васілёк.
Цяпер снягі...
Вячэрняю зарою
З пунсовай шклянкі белая зіма
Частуе Менск наліўкай ледзяною...
...Цябе ж няма...
1927