Верас сплёў залатыя вянкі,
Чорны бор зажурыў свае бровы,
І галосяць тугой ветракі
У завеях пажоўклай дубровы.
Сумна мне!.. Ў ціхай казцы лістоў
Чую нешта, таемнае чую:
Быццам коні - пад свісты вятроў
Паняслі ад мяне дарагую.
Што ж,
Пазвоняць на ростань лісты,
Пагалосяць імжою застрэшшы,
А ў бялёсы туман журавы
Прачытаюць апошнія вершы.
Пасумуюць кляны ля акна,
Ветры буйныя смуту разгоняць...
Нашых дзён залатая вясна
Не пакіне ў душы камсамоліць.
Нашых дзён залаты пераліў
Панясе мяне ў далеч нямую.
І між сівых жыццёвых далін
Напаткаю яшчэ дарагую.
Верас сплёў залатыя вянкі,
Чорны бор зажурыў свае бровы,
І галосяць тугой ветракі
Ў жоўтым золаце любай дубровы.
1926