Задыміўся імжою сыр-бор,
Дробны дожджык - туман заімжыўся...
Мне прысніўся квяцісты прастор,
Мне наш край беларускі прысніўся.
Бачу сон:
Дзе у цемры вякоў
Смуткавалі рачныя затоны,
Зняты палкія душы з крыжоў,
І няма ні жальбы, ні праклёнаў.
І вось тут прыдняпроўскую Русь
Прадавала панам Кацярына,
Прамяняў селянін-беларус
Сашнікі і саху на машыну.
У вячэрнюю цемру і стынь
Не палае лучына у хаце,
Прамяняў беларус-селянін
Сінявую страху на палацы.
І пад новай жалезнай страхой,
Дзе спляліся світальныя цені,
Нарадзіўся Шэкспір і Талстой,
Заспяваў беларускі Ясенін...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мы ідзём не плятні апяваць,
Мы складаем паэмы машынам...
О краіна - азёрная гладзь,
О мая дарагая краіна...
1927