Зямля не бачыла нічога прыгажэй дагэтуль,
І толькі чэрствая душа змагла б не заўважаць
Такую прыгажосць і веліч -
А горад, разадзеты, як ранішняя зорка-прыгажуня,
Ляжыць на золку, сонны і бязлюдны.
А вежы, караблі, тэатры і саборы
Адкрылі твар да ранішняга неба.
Стаіліся у прадчуванні сонца.
Ваколле зіхаціць у срэбраным паветры.
Ніколі я не бачыў і не чуў
Такой глыбокай цішыні ў прыродзе.
А Тэмза ціхенька цячэ сабе, як хоча.
О, мілы Божа! Гмахі ўсе - нібы пазасыналі,
І сэрца горада-асілка замярло.