Не далёка і не блізка,
не высока і не нізка
адбылася дзея гэта
у пачатку самым лета.
Летні дзень такі прыгожы!
Хто у хаце ўседзець можа?
Дзеці ўсе на панадворку.
Іх вясёлыя гаворкі,
смех і песні чутны вокал,
узлятаюць пад аблокі.
Паспявалі, падурэлі,
пагулялі, пасядзелі.
Але ў вёсцы ўсё знаёма.
- Пойдзем, хлопцы,
лепш на Кромань! -
Кромань - возера лясное.
А прыгожае якое!
Я спрачацца не бяруся, -
шмат азёр на Беларусі,
але лепшае, чым Кромань,
мне, па праўдзе, невядома...
Як сказалі, так зрабілі,
узняліся, як на крыллі,
і пайшлі лясной дарожкай
іх няўрымслівыя ножкі.
Бор пачуў знаёмы гоман.
У бары яны як дома.
Ідучы, спаткалі зайца,
пачалі за зайцам гнацца.
Ды здагнаць яго не вельмі:
ён уцёк адразу ў ельнік.
Мільганула і вавёрка.
Ушчыналі з ёй гаворку:
і прасілі, і гукалі,
і махалі ёй рукамі, -
а яна сядзіць на месцы
і нібы з хлапцоў смяецца.
Дзяцел толькі глянуў скоса,
адляцеў за пару сосен
і пачаў «тук-тук» нанова.
Вось і ўся яго размова!
Так да возера і выйшлі.
А на возеры - зацішна.
Распранаючыся з ходу,
хлопцы ўсе палезлі ў воду.
Паляцелі ў неба пырскі
ў залатым праменні бліскаць.
Хлопцы ўсе наперагонкі,
хто «вінтом», хто «на сажонкі».
Хто на дно нырцуе змаху,
роўна з рыбкамі без страху.
А вада як шкло прызрыста,
ў ёй пабачыш ты ўсё чыста:
ў ёй каменьчык нават кожны
ў глыбіні разгледзець можна.
Хлопец там адзін угледзеў
ключык з золата ці з медзі,
што ляжаў на дне азёрным
больш да зорачкі падобны.
Зноў нырнуў ён. Пад вадою
ухапіў той ключ рукою,
а пасля, узняўшы ўгору,
да сяброў сваіх гаворыць:
- Хлопцы, хлопцы! Ключык маю!
Гляньце, пекната якая! -
Ключык зіхаціць на сонцы.
Падплылі адразу хлопцы:
- Ды такога век не ўбачыш,
старажытны ён, няйначай!
Дзве бародкі ў ім з насечкай,
зверху - постаць чалавечка.
Сапраўды, ключоў нямала,
а такога не бывала! -
Іх кароткая размова
прывяла да думкі новай:
«Ключык мы ў руках трымаем,
а замка пакуль не маем!
Пашукаць яшчэ нам варта!»
Заняліся ўсе упарта
новым пошукам яны там
на пясочку перамытым.
У вадзіцы кожны камень
перамацалі рукамі.
Ментузы усе і ракі
паўцякалі, небаракі,
і дзівіліся страшэнна:
«Гэта ловяць нас, напэўна!»
Тут адзін і крыкнуў хлопец:
- Вам шукаць, браточкі, хопіць!
Што знайшоў, і сам не знаю!
Можа, скрынка там якая,
можа, неякі куфэрак, -
даставаць нам трэба неяк! -
Паглядзелі зверху - праўда!
Век яго не адшукаў бы,
бо на ім пясок намыты,
ён пяском увесь закрыты,
толькі бок адзін куфэрка
серабрыцца, як люстэрка.
На куфэрку - ручка з медзі,
зверху ручку ўбачыш ледзьве.
Хоць вялікая удача,
не малая і задача:
як дастаць адтуль куфэрак,
выцягнуць яго на бераг?
Ды зрабілі хлопцы з толкам,
абышліся без вяроўкі:
паяскі свае сабралі,
у адзін усе звязалі,
а пасля ўсё тыя ж ручкі
да куфэрачнае ручкі
спрытна пояс прычапілі,
ўсё зрабілі, што ў іх сіле.
Пачалі цягнуць памалу,
паяскі каб не парвала.
Заспяваў адзін уголас,
каб дужэй цягнулі пояс:
«Раз - два,
яшчэ раз!
Хопіць сілы,
хлопцы, ў нас!
Раз - два,
яшчэ раз!
Не парвіся,
віты пас!»
А куфэрак па пясочку
ўсё ідзе за паясочкам.
І прыйшоў на самы бераг,
дзе хлапцы стаялі ў шэраг.
Тут яго памылі чыста,
селі з ім пад дуб вячысты.
Падалася добра справа!
Што ў куфэрку, вось цікава!
Можа, шапка-невідзімка?
Самабойная дубінка?
Ці настольнік самабраны?
Ці кілім самалятальны?
Хто зрабіў куфэрак гэты
і чаму схаваў ад свету?
Можа, ехаў хто на чоўне,
перакінуўся раптоўна,
сам і выплыў, можа, неяк,
а на дно пайшоў куфэрак?
Лепш сваім пабачыць вокам,
што ляжала так глыбока.
Хлопец быў адзін старэйшы,
і дужэйшы, і смялейшы.
Ключ уставіў у замок ён.
Хлопцы ўсе наўкол замоўклі.
Павярнуў ключом ён двойчы.
Аж гараць у хлопцаў вочы.
Века ён падняў рукою,
а пад ім адной сям'ёю
сабраліся, як на тое,
казачныя ўсе героі:
з нашых казак, з нашых баек,
падлічыць усіх няма як.
Барсукі тут і вавёркі
з вожыкам вядуць гаворкі.
Тут і зайцы, і лісіцы,
Усё, што толькі ў сне прысніцца.
Вось у гэтай самай хвілі
хлопцы ўсе загаманілі:
- На ключы дзядок знаёмы!
Гэта Бай усім вядомы!
Скарбам ён сваім паможа
казак шмат стварыць прыгожых.
Будуць весці зноў гаворкі
і лісіцы, і вавёркі.
Заспяваюць птушкі хорам,
пойдуць хвалі праз азёры.
Навядзе парадкі вожык
на дарожках, ля дарожак.
З барабанам пойдуць зайцы,
каб смялей з ваўком змагацца.
Ўсе быліцы-небыліцы
прынясе да нас лісіца...
Гэта дасць праз час кароткі
ім цудоўная знаходка.