Ай, Аю-даг, што ж ты робіш з морам?
Вырашыў выпіць да дна, шалёны?
Кінь, набухторышся толькі з гора
І не нап’ешся, бо мора — салёнае.
Кінь тую п’янку, бо ўрэжаш дуба
Або з пахмелу захочаш павесіцца:
Чоўн, у якім уцякла твая любая,
Вельмі далёка, ля чоўніка месяца.
Лепей давай я віна дастану,
І пад кефаль мы дамо яму рады,
Вып’ем за вусны маёй каханай
І за тваю, што падступна здрадзіла.