epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Было юнацтва

Так ружы надушыліся

Уласнаю парфумай,

Што іхнія галовы

Ад водару баляць.

А мне няма спакою,

І пра цябе я думаю,

Пакуль блакітны месяц

Не выпаўзе на гаць.

Калі няпэўным сяйвам

Залье ён кола млына,

Заблытае праменні

У тваннай барадзе,

Я зноўку засумую

Па дарагой дзяўчыне,

Халоднай, як лілея,

Што дрэмле на вадзе.

Блакітная і белая,

Жамчужная, ружовая,

Ўсю цеплыню хавае

У самай глыбіні.

Пакут маіх не бачыць,

Майго не чуе слова,

Каханне зневажае

І пра каханне сніць.

Якой адданай песняй

Развеяць мне бяду маю?

Глянь, любая,— вось месяц

Над грэбляю старой.

Што ж ты не заўважаеш,

Што пра цябе я думаю

І раніцай ружовай

І позняю парой?

У руж баляць галовы,

Ім сумна, ім нявесела,

А я да іх хілюся

Гарачай галавой:

«Вы, модніцы бяздушныя,

Што ж вы галовы звесілі?

Скажыце, што рабіць мне

З каханаю сваёй?»

Яна, як кветка, дрэмле

На холадзе празрыстым

І ад усплёскаў рыбы

Праз лёгкі сон дрыжыць.

Далёкая, маўклівая,

Халодная і чыстая —

Зусім яна не думае

Што мне балюча жыць.


1954-1959?

Тэкст падаецца паводле выдання: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў].-Мн.: Маст. літ., 1987.-431 с., 4 л. іл.
Крыніца: скан