Хтось бязвіннай крывёю заліў зару
І стагі заінелыя лоз.
Мой цягнік пакідае цябе, Беларусь,—
Твой сівер і твой мароз.
Я шчаслівы, што знікну з гэтых палёў,
З гэтых пушчаў і берагоў.
Хай яны дранцвеюць, закутыя ў лёд,
Калі так ужо любяць яго.
О, даволі! Намерзся! Пусці з сябе
У мора добрае, ў іншы край...
Я ні ў чым, ні ў чым не віню цябе.
Калі можаш — даруй і бывай.
Сакавік — 4 ліпеня 1967 г. Мінск