Васілю Быкаву
Буран над уцёсамі чорнымі
На мёртвых травах іграе,
А ўнізе, а ў прорве — мора...
Без дна, без канца, без краю.
Там жвір пад прыбоем марыць,
Пчолы гудуць закахана,
А тут, дзе маланкі і хмары
І орды вандроўных туманаў,
У пекла прысенні, пад спевы
Хаўтурныя траў з вятрамі —
Расце каравае дрэва,
Абпаленае перунамі.
Стаіць і ў цвіценне верыць —
Адно супраць сцюж і абвалаў,—
Смерць хаваючы ў сэрцы,
Жыццё — ў каранях між скалаў.