Здзіславу Нядзелю
На вуліцы Дэшчовай — слата і шэрань,
І вокны,— як з неба,— гараць уначы.
І я не зведаў, нашто мая вера,
Нашто жыццё я стаўлю на шчыт?!
Нашто шукаю ў душы маёй — Слова?!
Праўда — нашто? І бой мой — нашто?
Нашто Касцюшкі капец над Дэшчовай
Так марна гарыць між цяпліц і платоў?!
Мэта, напэўна, і ёсць, і будзе,
І Вера, і Праўда, і Слова ёсць...
Вярнулі б вы толькі мне, добрыя Людзі,
Любоў да ўсяго і маю маладосць.
К нам прыходзяць...
І гінуць у скрусе...
Калі нават іх цёплай рукою бяру...
О божа, даруй маёй Беларусі!
І Польшчы!
І ўсім на свеце...
Даруй.
16 снежня 1971 г. Кракаў